De Drakenkaart
“Als je nu niet doet wat ik zeg, scheur ik je Drakenkaart kapot,” sist een moeder naar haar dochtertje van vijf. “Heb ik dit goed gehoord?” vraag ik me af. Ik signeer op de boekenbeurs en dan hoor je nog wel eens wat. Maar deze kreet liet me niet los. Hij vat een wereldbeeld samen.
Als auteur op de Boekenbeurs signeren plaatst je sowieso al kijkend aan de andere kant van “The Human Zoo”. Het meisje loopt wat vooruit in de voorbij schuifelende rij. De moeder kan niet volgen en roept dan de zin die balanceert tussen poëzie en een opvoedingtheorie: “Als je nu niet doet wat ik zeg, scheur ik je Drakenkaart kapot!” Ik hoor drie dingen. De eerste vaststelling verrast mij en kleurt het tafereel vol fantasie. Er is hier blijkbaar ergens een Drakenkaart. Misschien volgt het kind een eigen parcours tussen zoveel troosteloze ijkpunten op zoek naar de draak. Hoe spannend kan het leven zijn? Of heeft het kind eindelijk het sluitstuk van een waardevolle verzameling in de hand: De Drakenkaart! Het kan ook een boek zijn. Maar scheur je dat zomaar kapot? In elk geval: de boekenbeurs werd voor mij plots iets magisch en spannend vol trollen en draken. Het kind deed mij dromen.
De tweede vaststelling brengt mij en het kind meteen met de voeten op de grond. Als er iets leuks in de buurt is, hangt er ook altijd een dreiging in de lucht. Geen draken zonder drakendoders. In dit geval gaat het om de opvoedende ouder die de boodschap uitstuurt dat je moet doen wat zij zegt. Je moet in de rij lopen en binnen de lijntjes kleuren. Je hoort dat in je leven in zoveel variaties. Alle managementboeken aan de overkant van mijn signeertafel schreeuwen het tegenovergestelde uit: “Je moet leren buiten de lijntjes te kleuren”. Blijkbaar kunnen we dat heel goed als kind. Daarna leren we dat af om vele jaren later dure cursussen te volgen over creatief denken die je weer naar die originele status brengen. We kunnen ons blijkbaar vrij gemakkelijk veel moeite besparen.
Er borrelt nog een derde vaststelling naar boven. Wie zich niet houdt aan de regels en de bevelen, wordt gestraft. De regels worden uitgezet door wie toevallig de baas is en de straf hangt af van de willekeur van wie ze uitspreekt. Kortom: de Universele Wet van pakweg de Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS). Het was Reynaert de Vos al die zich daartegen vanuit zijn natuur verzette. De leeuw verbood hem de kip op te eten. “Het is de wet,” zei de leeuw. “Dat is niet mijn wet,” zei Reynaert. “Dat is coninx wet”. Het is de wet van de koning en die maakt alleen wetten die in zijn voordeel uitkomen. Het lijkt me een verstandig antwoord. Ik heb nooit een wet gestemd die de gasboetes, gigantische bonussen, lonen en opstappremies van overheidsmanagers of politici goedkeurt. Daarvoor reken ik op de mandatarissen die wij hiervoor via verkiezingen bekwaam achten. Maar zij maken blijkbaar de wet die henzelf goed uitkomt om daarna te zeggen dat ze eigenlijk niet meer doen dan de wet toepassen. Coninx wet. De moeder op de Boekenbeurs heeft maar een fractie van een seconde nodig om de ergste straf te bedenken die haar dochter in haar hart kan treffen. Ze geeft het kind geen draai om de oren. Nee, ze pakt haar dromen af. En niet eens tijdelijk maar voor altijd: “Ik scheur je Drakenkaart kapot”.
Hoeveel ouders, leraars, politici, bazen en beleidsmakers doen dat eigenlijk? Onze dromen afpakken? En hoe gelukkig mogen we ons prijzen als dat niet het geval is. Als we thuis, op school, in ons werk en in de samenleving mogen dromen. En van onze dromen doelen mogen maken. Het is niet omdat je een droom hebt dat je ook een dromer bent. Misschien was die ene moeder wel op zoek naar een goed voorleesboek. Maar ik vermoed dat haar dochtertje meer zal leren van voor-leven dan van voor-lezen. Hoe waardevol het tweede ook mag zijn.
Leo Bormans
De vaststellingen die u hierboven beschrijft zijn echt ongelooflijk!!:-)Bedankt voor uw wijze interpretatie.
Neemt u het aub mee naar uw volgende lezingen. Ik zou het u zo graag zelf horen vertellen.
Zo waar ! Het doet me enorm nadenken over uitspraken die we als ouders naar onze kinderen doen zonder goed na te denken over de gevolgen ervan! Soms uit onmacht ! Weeral een bewijs dat goed opvoeden echt niet makkelijk is en dat het misschien heel goed zou zijn dat er een vak positieve opvoedkunde aan alle opleidingen zou kunnen toegevoegd worden ! Groetjes (Amélie de Vos)